يك تيم آمريكايی با يك تيم ژاپنی تصميم گرفتند كه مسابقه قايقرانی برگزار كنند. هر دو تيم به سختی تمرين كردند تا در روز مسابقه به بهترين عملكرد خود دست پيدا كنند. روز مسابقه هر دو تيم آماده شدند. وقتی آمريكايی‌ها يك مايل اول را طی كردند ژاپنی‌ها به خط پايان رسيده بودند.
تيم آمريكايی از باخت خود بسيار نااميد شدند. مسئول تيم دستور داد تا بررسی های لازم برای تعيين دلايل باخت مشخص شود. برای اين كار يك تيم مشاور انتخاب و بررسی ها شروع شد و اقدام اصلاحی را پيشنهاد دادند.
يافته های تيم مشاوره حاكی از اين بود كه در تيم ژاپن هشت نفر پارو می زنند و يك نفر هدايت می كند و در تيم آمريكا هشت نفر هدايت می كنند و يك نفر پارو می زند. نتيجه اين بود كه تعداد زيادی در تيم آمريكا هدايت می كنند و تعداد كمی پارو می‌زنند. روز مسابقه در سال بعد مجدداً فرا رسيد. ساختار مديريت تيم آمريكايی به كلی متحول شد.
ساختار جديد بدين صورت بود: چهار مدير راهنمايی و هدايت، سه مدير راهنمايی منطقه ای و يك سيستم ارزيابی عملكرد جديد برای ارزيابی و تشويق فردی كه وظيفه پارو زدن را بر عهده دارد. تيم آمريكايی اين بار پس از مايل دوم نتيجه را واگذار كرد. مدير تيم در نهايت شخصی كه پارو ميزد را به دليل عملكرد ضعيف بركنار كرد و به مديران به خاطر شناسايی مشكلات پاداش داد.

(معين دُرّی بخش)