پدرم در راه گفت:فرزندم،خوشا آن کسی که بتواند خویش را چنان آموزش دهد که هم دلیر باشد وهم نیکو رفتار ، وهم بتواند نیازهای خود و خانمانش را فراهم آورد.به گمان من گیتی چنین فردی را میستاید . ولی بهتر از همه این است که انسان بتواند از این فراتر رود،خردو چیره دستی لازم برای رهبری افراد دیگر را پیدا کند،نیازهای آنان را برآورد و آنان را به اوج شایستگی شان برساند.
-آری بزرگا ! میدانم فرمانروایی از همه چیز برتر است.لیک امروز وقتی به موجوداتی نابکار چون پادشاه آشور میاندیشم که تاج بر سر دارند ،میبینم سرافکندگی بزرگی است اگر بگذاریم چنین کسانی بر اورنگ قدرت بمانند.
نگاهی به چهره ی پدرم انداختم و چون او را مانند همیشه آرام دیدم ،نگرانی ام ریخت وبرای اینکه بار دلم را سبکتر کنم آزادانه گفتم:
-من از پادشاهانی که در داستان ها میشنویم بی رنج و کوشش تنها به گرد آوری طلا سرگرم هستند به خشم میآیم.من دیدگاه دیگری دارم.میگویم رهبر واقعی از زر و زیور و تن اسایی روگردان است وباید تا دمی که بر سر قدرت است سخت تر از دیگران کار کند.